زمانی بود که وقتی که ما کلمه ی رفیق رو می گفتیم نمی دونستیم دقیقاً این کلمه به چه کسی اطلاق میشه مطمئن نبودیم می ترسیدیم امروز هرکسی رفیق خودش رو پیدا کرده آوازی که سعید به نام اسب سفید می خونه که شعرش از منه مال زمانیست که من از همه ی رفقا ناامید بودم و فکر می کردم که اسب بهترین رفیق من هست این شعر مال شیش هفت سال قبله که خودم هم یک بار این آواز رو اجرا کردم آهنگش آرژانتینیه و آرمیک با گیتار فوق العاده زیباش سعید رو همراهی می کنه اسب سفید من مهربان و رام است اسب سفید من چون کودکی آرام است ای دریغ از هرچه دادم برای دوست اسب خوبم اسب خوبم رفیقم اوست لا لالالا لالالا لالالا لالالالا یال سفید اسبم روشنایی راه است چشم سیاه اسبم چون حفره های ماه است ای دریغ از هرچه دادم برای دوست اسب خوبم اسب خوبم رفیقم اوست لا لالالا لالالا لالالا هرجا که خسته هستم یا غرق حسرتم پابند مهربانیش حتی در غربتم ای دریغ از هرچه دادم برای دوست اسب خوبم اسب خوبم رفیقم اوست لا لالالا لالالا لالالا لالالالا آن کس که دست من را در دستش می فشرد مرا به دست غم داد به فرموشی سپرد ای دریغ از هرچه دادم برای دوست اسب خوبم اسب خوبم رفیقم اوست لا لالالا لالالا لالالا لالالالا اسب سفید من مهربان و رام است اسب سفید من چون کودکی آرام است ای دریغ از هرچه دادم برای دوست اسب خوبم اسب خوبم رفیقم اوست لا لالالا لالالا لالالا لالالالا لا لالالا لالالا لالالا لالالالا